In 2019 schreef ik mijn eerste blog, over mijn broertje. Vanwege de overweldigende reacties post ik deze nu hier, weliswaar in het Nederlands.
Vandaag, 5 maart, is een dag met een dubbele betekenis voor mij. Ik merk dat mijn gevoel alle kanten op schiet. Gesterkt door mijn belofte meer met jullie te delen, schrijf ik dit persoonlijke verhaal. Waarom? Geen idee! Gewoon omdat ik het kwijt wil, en gestimuleerd door een lieve vriend, die pas in mijn leven is gekomen, ben ik achter mijn laptop gekropen. Best spannend, maar let’s go! Om 00.00u feliciteer ik eerst de lieve vriendin van onze oudste zoon. Al ruim tweeëneenhalf jaar heb ik eindelijk de ‘dochter’ erbij, waarmee ik in dit mannenhuishouden vol testosteron, over andere dingen kan praten dan voetbal. Waar ik toch nooit genoeg verstand van krijg, volgens de mannen.
Zo trots op haar en ik koester de momenten dat wij met z’n tweetjes, lekker met een kopje thee gezellig over van alles en nog wat zitten te keuvelen.
Een ieders eigen verhaal Deze dag staat vooral in het teken van jou, mijn broertje, Araldo. Jouw wens gaat vandaag in vervulling. Vorige week nog vertelde ik over je aan een goede vriend die ik al zo’n twintig jaar in mijn werkzame leven tegenkom. Ken je dat? Soms zitten er jaren tussen, maar als je elkaar weer ziet en spreekt, ga je gewoon verder, ieder vanuit zijn eigen verhaal. Zo ook die bewuste vrijdag. Het was alweer even geleden dat Paul en ik elkaar gesproken hadden en het was eindelijk gelukt na, ontelbare pogingen om elkaar aan de telefoon te krijgen. Jemig, wat hebben we beiden een hoop meegemaakt zeg, noem het gerust een turbulente tijd! Maar het gekke is, dat we deze tijd met ups en downs blijkbaar allebei koesteren. Gek hè? Komt het doordat
wij allebei geloven dat je elke dag mag leren? Dat er dingen of zaken op je pad komen, die je uitdagen, of de wens en noodzaak te veranderen? Of door de wetenschap dat diepe dalen alleen hoge toppen kunnen brengen?
Echt geen idee, maar als er iets is waar ik me het afgelopen jaar steeds meer bewust van ben geworden, is dat ‘bewustwording’ en ‘verbinding’ er alleen zijn als je hier zelf in rust voor openstaat.
Ik vertelde over het afgelopen jaar: het vertrek bij de Volksbank, de bewuste keuze eerst tijd voor mezelf te nemen, mijn fantastische trip naar Harvard, mijn zoektocht naar een nieuwe job, het mooie 21-diner van onze oudste, mijn ouders die 50 jaar getrouwd waren en natuurlijk over het afscheid van jou, mijn ‘broertje’ Araldo. Je broertje?
Bij-zondere momenten Ja, ik begin bij het begin en ga terug naar het jaar, wat was het, 1981? Jij was 6 en ik 12. In de eerste klas, nu gr
oep 3, kwam jij op de Petrus Dondersschool bij mij op school. Voor het eerst naar school, in een klas met allemaal jongens en meisjes. Jongens en meisjes die broertjes en zusjes thuis hadden, alleen jij helaas niet. Op een dag kwam jij op het schoolplein naar me toe en vroeg me met je stoere blik en prachtige donkere kijkers: Wil jij mijn grote zus zijn? Ja hoor, tuurlijk zei ik! Ik had al een lief zusje en had altijd al een broertje willen hebben. Ik ging tussen de middag gezellig bij jou thuis een boterham eten en werd met open armen ontvangen door jouw fantastische ouders. Ik werd overal bij betrokken, uitgenodigd op verjaardagen en had er gew
oon een hele familie bij! Ik weet nog dat je met je buurmeisje Debby, ging optreden als Jermaine Jackson en Pia Zadora met het nummer: ‘When the rain begins to fall….’ Achteraf denk ik nu: hoe toepasselijk, dat nummer! Het was in ieder geval het begin van een mooie en diepgaande jarenlange vriendschap die weinig mensen snapten. Boeide ons niet!
Puur = echt en zuiver ‘Jemig, wat een verhaal zeg,’ zei Paul tegen me. Wow, wat mooi, wat gaaf! Na een moment van stilte, waarin ik probeer te zien of is het voelen, wat er tegenover me gebeurt, komt de ratio naar boven en zijn vr
aag: ‘Wat heeft nu gemaakt dat hij van alle meisjes op dat schoolplein naar jou toekwam?’ Tja als ik het wist, dan kon ik het je vertellen. Ik vertelde Paul dat ik dat zeker aan hem gevraagd heb, maar dat het rationele antwoord er gewoonweg niet was. Gewoon pure verbinding? Of zoals de Dikke van Dale aanvult: ‘onvervalst’. Nou eigenlijk ‘niks gewoons’ aan, tenminste als je het probeert te begrijpen. Ik heb hier echt geen duidelijk antwoord op, maar wat ik wel weet is dat ‘dát moment’ heeft geleid tot een pure vriendschap, bias-free.
De echte verandering begint bij.. Helaas heeft Araldo, vandaag exact zes maanden geleden, afgelopen september zijn jarenlange strijd tegen longkanker verloren. Veel te vroeg, slechts 43 jaar mocht hij worden. Ik koester de momenten dat wij er voor elkaar konden zijn. Schaars, maar vooral puur en intens. En ik voel dat hij nu bij mij is. Zijn voorbeeld in zijn puurheid, heeft mij veel inzichten en inspiratie gegeven. Dat elke verandering mogelijk is, als je maar echt wilt. Waar een wil is, is een weg. Vallen en opstaan horen daarbij!
In mijn volgende blog kun je lezen waarom pure verbinding, de eerste stap is voor elke verandering die je aangaat. Of dat met een ander is, je organisatie, jouw team. Het begint bij jezelf! Maak er een mooie week van!